HOW
VAMPIRE EAT WOLF | JOOHEON x CHANGKYUN
(ส่วนที่ลักลอบหิ้วมาจ้า)
แวมไพร์พละกำลังไม่เป็นรองหมาป่าก็จริง แต่โซ่เหล็กหนานี่ค่อนข้างทำพิษ
เขาขยับได้เท่าที่ความยาวของสายโซ่จะอนุญาต ทั้งขาทั้งแขนถูกรั้งไว้หมด
ชางกยุนถูกผลักลงไปนอนกองกับเตียงนุ่มๆ นั่นจนเกือบจมลงไป
ขณะที่เจ้าหมาป่าตัวร้ายนั่นยกยิ้ม ปลดเปลื้องเสื้อผ้าเขาออกทีละนิดอย่างใจเย็น
ก่อนจะเปลื้องเสื้อผ้าตัวเองออกบ้าง เนื้อตัวอุ่นๆ แนบเบียดชิดจนชางกยุนใจกระตุก
เขาเผลอกลั้นหายใจตอนที่ลมหายใจอุ่นรินรดเหนือริมฝีปาก
“เลือกได้รึยัง”
“อ..
อะไร”
“ถ้าเลือกไม่ได้
ฉันเลือกให้เอง”
“หือ—
อื้อ!”
ริมฝีปากร้อนผ่าวโจนจ้วง
บดเบียดเข้ากับปากของเขา ไม่ได้รุนแรงทว่าก็ไม่ได้อ่อนโยน
ชางกยุนถูกโจมตีจากสัมผัสเร่าร้อนนั่น เขาพยายามบ่ายหน้าหนี
ทว่าเจ้าหมาป่าก็วนมาขบงับปากเขาอย่างกับกำลังชิมเนื้อแกะที่เพิ่งล่ามาได้
แต่ความเป็นจริงคือ แวมไพร์ที่ก้าวมาในพื้นที่กับดักของหมาป่าเองต่างหาก
มือใหญ่ลากไปตามผิวเนื้อเย็นเฉียบของเขา
แตะต้องราวแก้วบาง ก่อนจะขยำขยี้จนขึ้นรอยมือ เขาครางในลำคอ
มันไม่ได้เจ็บขนาดต้องร้องโอดโอย แต่ก็ไม่ใช่ว่าไม่รู้สึก
“อ๊ะ”
เขาเผลอหลุดเสียงเมื่อฟันคมงับเข้าที่ไหล่จนเลือดซิบ
ก่อนลิ้นร้อนจะปาดเลียราวปลอบประโลม และไม่ใช่แค่ที่เดียวที่โดนกัด ชางกยุนไม่แน่ใจว่าตอนนี้คอเขายังอยู่ดีรึเปล่า
เพราะรู้สึกเหมือนจะโดนกัดทั่วคอไปแล้ว
เจ้าหมาป่าขยับวกมาจูบเขาอีกหน
ชางกยุนจูบตอบคล้ายสัญชาตญาณดิบในตัวถูกปลุก
อีกฝ่ายยกยิ้มพอใจขณะเกี่ยวลิ้นเขาไปดูดแรงๆ อย่างกับพวกอดอยาก เขาครางฮือ
อุณหภูมิร้อนขึ้นทุกที
“อิ๊..
อ๊า”
เขากัดปากอย่างอดทนเมื่อลิ้นร้อนตวัดเลียยอดอก
ก่อนจะเผยอปากครางอย่างควบคุมไม่ได้เมื่อนิ้วบีบขยี้ที่อีกข้าง เขาดิ้นพล่าน
ทว่ามือใหญ่นั้นกลับขยับแตะต้องราวรู้จุด เอวเขาถูกบีบจนมีแต่รอยมือ
ก่อนจะขยับต่ำลงไปบีบขยำสะโพกเขา ชางกยุนกดหน้าลงจมกับหมอน ครางในลำคออย่างอดกลั้น
เขาไม่รู้ตัวว่าเด้งสะโพกสู้มืออีกคนไปตั้งแต่เมื่อไร
แต่ตอนนี้ไม่ได้..
มันหยุดไม่ได้
“อ๊ะ
ไม่ ตรง.. ตรงนั้น.. อะ”
ชางกยุนหอบหายใจถี่รัวยามมือใหญ่ขยับเข้ากอบกุมแล้วปรนเปรอให้
สะโพกเขาทั้งบิดหนีทั้งตอบรับ มันน่าอายไปหมด ปลายนิ้วขยับถูตรงส่วนปลายก่อนขยับเร่งเร้ารุนแรง
เขาหายใจไม่ทัน จะโกยอากาศทางปากก็ดันออกมาแต่เสียง ไม่ได้ช่วยอะไรเลย
เขาสะดุ้งเมื่อริมฝีปากร้อนผ่าวนั่นขยับต่ำลงมาคลอเคลีย
เป่าลมหายใจอุ่นรินรดท่อนเนื้อที่กำลังสั่นระริกอยู่ในกำมือ
แลบลิ้นแตะต้องก่อนจะกลืนกินจริงอย่างที่พูด
ชางกยุนเผลอดันสะโพกใส่ปากอีกคนอย่างลืมตัว มันวาบหวามและมวนท้องไปหมด
เจ้าหมาป่าสันโดษนี่ชำนาญเหลือเกิน ทั้งลิ้นทั้งปาก
ชางกยุนอายจนอยากจะมุดหนีกลับบ้านเสียตอนนี้
“อ๊ะ
อะ” ชางกยุนสะบัดหน้าเกลือกหมอน ความรู้สึกแปลกๆ แบบนี้มัน.. “ย.. อ๊ะ อ๊า”
ถอนริมฝีปากออกเหลือแค่ปลายลิ้นคลอเคลียอย่างอ้อยอิ่ง
คราบน้ำสีขุ่นทะลักทลายอยู่เต็มปากให้เขาได้อับอาย
เจ้าหมาป่านั่นเลิกคิ้วมองตอบเขาที่พยายามถดสะโพกหนี ทว่าฟันคมๆ
ที่ยังคาอยู่ที่ท่อนเนื้อนั่นเล่นเอาแทบไม่กล้าขยับตัวเลย
“อา..
เป็นกลิ่นช็อกโกแลตเลย”
เอ๋
ชางกยุนกะพริบตาปริบเมื่อเจ้าหมาป่าพูดแบบนั้น
เขายังงงๆ อยู่เลยแม้กระทั่งตอนที่นิ้วอุ่นขยับดันผ่านด้านหลัง สะโพกถูกยกขึ้นสูง
เขาหวีดร้องเมื่อปลายลิ้นแลบเลียก่อนขยับดันเข้า มันเสียวจนอธิบายไม่ได้
ขาเขาพาดเกี่ยวอยู่กับไหล่และแผ่นหลังกว้างนั่น ขณะที่ถูกขยับขยายทางให้
ชางกยุนรู้หรอกนะว่าผู้ชายกับผู้ชายน่ะเขาทำกันแบบไหน
แค่ไม่รู้ว่าตัวเองต้องมาทำเองต่างหาก
เขาถูกแยกขาออกกว้างขณะที่อีกคนขยับมาตรงกลาง
อายจนต้องเบือนหน้าหนี ทว่ากลับถูกดันคางให้หันกลับมา อีกฝ่ายยกยิ้มร้ายกาจ
ก่อนจะดุนดันท่อนเนื้อร้อนจัดเข้ามา
“อ๊ะ..”
ร้อน
มันร้อนไปหมดเลย
ชางกยุนรู้สึกเหมือนตัวเองกำลังถูกหลอมเหลวด้วยไฟร้อน
มันขยับวนไปมาราวกับมีชีวิต
เขาถูกบังคับให้สบสายตากับดวงตาเรียวเล็กคู่นั้นยามที่สะโพกค่อยๆ ขยับ
“อืม..
ชื่ออะไร”
“ช..
ชางกยุน”
“ฉันจูฮอน”
รอยยิ้มแบบนั้นมัน.. “เรียกสิ ฝึกไว้จะได้ชินปาก”
ต้องชินอะไรกัน
“จ..
จูฮอน..”
ชางกยุนหลับตาปี๋
มันเร่าร้อนรุนแรง
ได้ยินเสียงหยาบโลนและเสียงฉ่ำแฉะก้องไปทั่วจนแยกไม่ออกว่าควรจะอายอะไรก่อนดี
ขยับขาเกี่ยวเอวอีกคนขณะที่สะโพกถูกยกขึ้นสูง
ท่อนเนื้อร้อนขยับดันเข้ามาก่อนขยับออกอย่างรวดเร็ว
ควบคุมอะไรไม่ได้เลย
แม้กระทั่งสะโพกที่ขยับดันตอบรับนี่ก็ด้วย
“อ๊ะ
อ๊า จูฮอน”
เขาถูกบดเบียดปุ่มกระสันในตัว
เสียวจนต้องอ้อนวอนไม่ให้อีกคนรังแก ทว่าเจ้าของชื่อกลับยิ่งยกยิ้ม
ขยับดันเข้าจุดเดิมถี่รัว ชางกยุนอ้าปากคราง เขาหยุดไม่ได้ ควบคุมตัวเองไม่ได้
สะบัดหน้าครางกับหมอนอย่างอดกลั้น เจ้าหมาป่าตัวร้ายรังแกเขา
กลืนกินเขาทั้งตัวอย่างว่า
แต่กลับรู้สึกดี
มือใหญ่ขยับมากอบกุมท่อนเนื้อของเขาช่วยขยับให้จนเขาปลดปล่อยเรียบร้อยก่อนจะละมือมาจับสะโพกล็อกแน่นแล้วยิ่งขยับเร่งเร้า
ท่อนเนื้อยิ่งขยายเต้นตุบๆ ก่อนจู่ๆ ชางกยุนจะรู้สึกเจ็ดจี๊ด จูฮอนหยุดขยับแล้ว
แต่ว่า..
“อ๊า
อ.. อะไร..”
ท่อนเนื้อร้อนนั่นเกาะแน่นฉีดพ่นน้ำคาวขุ่นเป็นระลอก
ชางกยุนขยับตัวถดหนีด้วยความไม่คุ้น ทว่ามือใหญ่ที่ล็อกสะโพกนั่นกลับยิ่งจับแน่น
ก่อนช้อนสะโพกเขาขึ้นสูง ยิ่งฉีดอัดคาวน้ำนั่นให้เต็มจนล้น กว่าจะขยับออกไปได้ชางกยุนก็นอนหอบหมดแรง
มัน..
มันไหลย้อนกลับอ่ะ..
(เสี่ยงเหลือเกิน)
