TURN
THE LIGHTS OFF | JOOHEON x CHANGKYUN
(ปิดไฟก่อนอ่านแต่ต้องสว่างเพียงพอนะ)
ได้ยินเสียงพ่นลมหายใจฟึดฟัด ก่อนขอบกางเกงจะถูกดึงรั้งออกเชื่องช้าพร้อมชั้นใน
จูฮอนหายใจติดขัด
เขารู้สึกถึงมือที่กอบกุมก่อนขยำลงหนักเล่นเอาต้องสูดปากระงับอาการ
เขาบีบมือข้างที่ยังสอดประสานกับน้องอยู่อย่างเผลอตัว
“เขาว่าถ้ากลัวความมืดอ่ะ”
จู่ๆ น้องมันก็พูดขึ้นมา “ให้ลองจินตนาการถึงตอนสว่าง”
จูฮอนเหมือนพวกไร้สติ
เขาอยากจะฟังที่น้องพูดด้วยแต่ในหูกลับได้ยินแต่เสียงเฉอะแฉะ
กับความรู้สึกว่าอุณหภูมิในตัวสูงผิดปกติ
“ห้องเป็นแบบไหน
ของจัดวางยังไง..”
“อะ..
อึก”
ให้มาจินตนาการตอนนี้เหรอ
ในหัวจูฮอนมีแต่มือนิ่มๆ ของเจ้าเด็กนี่เนี่ย!
นิ้วขยับบดเบียดท่อนเนื้อตรงส่วนปลายก่อนขยับแรงๆ
เล่นเอาจูฮอนหายใจหายคอแทบไม่ทัน เขาขยับสะโพกตามมือนิ่มๆ
นั่นเลยด้วยซ้ำเพราะเสียวแทบขาดใจ
“อย่าจินตนาการถึงหน้าผมนะพี่”
บอกไม่ให้คิดในสิ่งที่กำลังเกิดขึ้นเนี่ยนะ..
จูฮอนสูดปากครางเก็บอาการแทบไม่อยู่เมื่อลิ้นนุ่มๆ
แตะลงที่ท่อนเนื้อ ก่อนลากผ่านส่วนปลายแล้วขยี้ลงแรงๆ เล่นเอาแทบดันสะโพกชิด
ทว่ามือน้อยกดรั้งเขาไว้ได้ทัน
จูฮอนหลับตาแน่นเมื่อโพรงปากชื้นอ้าออกก่อนห่อลงครอบสุดทาง
ในหัวเขามีแต่จินตภาพพิลึกพิลั่นที่ไม่เคยคิดจะจินตนาการมาก่อน
เวลาช่วยเหลือตัวเองก็มีแต่สาวๆ อกบู้มๆ อยู่ในหัว แต่ตอนนี้มันไม่ใช่อ่ะ
เขานึกไปถึงอะไรบางอย่างที่ไกลกว่านี้แล้วด้วยซ้ำ
ชางกยุนกดสะโพกเขาไว้แน่นขณะที่หัวกลมขยับคลอนไปมา
จูฮอนแอบลืมตามองคนที่ก้มหน้าก้มตาทำอย่างตั้งใจ ก่อนจะขยับไปปัดหมวกแก๊ปนั่นทิ้ง
ชางกยุนไม่ได้เอะใจด้วยซ้ำว่าทำไมมันถึงหลุด แต่กลับขยับต่อเร็วขึ้น
จูฮอนสางมือสอดเข้ากลุ่มผมนุ่ม ขยำนวดเบาๆ เมื่อน้องทำให้ได้ถูกใจ ก่อนจะสะดุ้งนิดหน่อยเมื่อจู่ๆ
ไฟเพดานกะพริบแต่น้องยังไม่รู้ตัว
ไฟจากด้านนอกแวบเข้ามาในช่วงจังหวะหนึ่ง
เขาสบตากับน้องทั้งที่หัวกลมยังขยับคลอน จูฮอนกดนวดศีรษะน้อง
ก่อนจะปลดปล่อยทั้งหมดเข้าไปในโพรงปากอุ่นชื้นที่ไม่ขยับหนี คงเพราะกลัวเลอะตัวเอง
ชางกยุนแลบเลีย เก็บกลืนทุกสิ่งทั้งหมดก่อนจะขยับผละห่าง ตากลมช้อนมองเขาค้อนๆ
“บอกว่าอย่าลืมตาไง”
“ก็..”
จูฮอนไม่มีข้อแก้ตัว เขาขยับยิ้มก่อนรั้งร่างน้องขึ้นมาอยู่ตรงหว่างขา
“ไอ้ที่คิดกับไอ้ที่เห็นดันเป็นภาพเดียวกันเลย หยวนๆ หน่อยละกัน”
“มาหยงมาหยวนอะไรกันเล่าพี่”
ชางกยุนหน้าบึ้ง
จูฮอนหัวเราะ เขาสลับมือที่จับอยู่มาอีกข้างเพราะนั่งหันหน้าออกไปทางเดียวกัน
แต่น้องกลับสะบัดมือหนีไม่ยอมให้เขาจับ
“อะไรเล่า
ไม่กลัวความมืดแล้วนี่”
“ใครบอกว่าไม่กลัว”
เขากระซิบชิดแก้มนิ่ม “มาเร็ว มีค่าตอบแทนด้วย”
“ตอบแทนอะไร—
อ๊ะ ไม่ต้องพี่!”
น้องร้องเสียงหลงเมื่อเขาคว้าหมับเข้าที่ซิปกางเกงก่อนรูดรั้งลงมาจนสุด
ชั้นในเปียกชื้นกับท่อนเนื้อแข็งทำให้เขาประหลาดใจนิดหน่อย
“ทำให้แล้วก็แข็งเองงี้เหรอ”
“มันใช่เรื่องมาแซวมะ”
“เดี๋ยวทำให้”
“ไม่ต้อง—
งื้อ!”
ชางกยุนกัดปากแน่นเมื่อขยับคลึงส่วนแดงฉ่า
ท่อนเนื้อในมือยิ่งขยับขยายตามอารมณ์เสียดเสียว
เขาผละมาปลดกระดุมกางเกงให้น้องด้วยจะได้หายใจสะดวก แต่ดูตอนนี้เจ้าตัวกลับยิ่งหอบหนักกว่าเดิมเสียอีก
มือที่จับกับเขาอยู่ยิ่งบีบแน่น พยายามปรับอารมณ์ แต่กลับได้ผลตรงกันข้าม
ชางกยุนเบียดสะโพกเข้าหามือเขา
จูฮอนยิ่งขยับมือเร็วขึ้น น้องตัวร้อนไปหมดจนกลัวว่าจะระเบิด
แว่บ
ไฟด้านบนกะพริบถี่ก่อนจะติดจนสว่างสุด
จูฮอนปรับโฟกัสสายตาขณะที่น้องเบิกตากว้าง หันมามองเขาทั้งที่หน้าแดงฉ่า
“พี่! ปิดไฟ!”
เขาเลิกคิ้ว
ยิ่งขยับมือเร็วขึ้นอีกจนน้องครางอย่างอดกลั้น พอไฟสว่างๆ เห็นหน้าชัดๆ
แล้วอารมณ์ยิ่งโหมกระพือ เขาถูนิ้วแรงๆ ตรงส่วนปลายจนสะโพกกลมบิดค้างด้วยความเสียว
น้องงอตัวลงยิ่งถูไถขาเข้าหากันตอนใกล้จะเสร็จ จูฮอนขยับมือให้อย่างเอาใจ
“อ๊ะ
อ๊า!” น้องเอามืออุดปากไม่ทัน ร่างเล็กในอ้อมแขนเขาหอบแฮ่ก หมดเรี่ยวแรงไปหมด
หน้าก็แดงตัวก็ร้อน
จูฮอนเห็นทันด้วยว่าตอนน้องเสร็จน่ะกระตุกทั้งตัวแถมยังน่ารักมากอีกต่างหาก
“พี่แม่ง! บอกให้ปิดไฟ!”
(เปิดไฟได้จ้า)
